Günün sonunda ayın şavkı kazananı belirliyordu. Bir avuç sevap hanemize ekleniyordu. Başımızı yastığa koyduğumuzda vicdanları rahatlatan teselliler ninni kıvamında rahat bir uyku çekmemize vesile oluyordu. Bir anda arınıyordu ruhlar. Keffareti ödenmiş temiz bir geçmişi elinde adeta cennetin tapusu gibi alnı ak meydanlarda dolaşmaya hazırdı. Bir demet iyilik: esansı cennetten koparılmış sanki. Hepsi bu. Bu kadar kolay mıydı yani. Bir kötülüğü, bir günahı bedenden ayıklamak, ödeştirmek, ahirete taşımadan buralarda bertaraf etmek bu kadar kolay mıydı.. İyilikten kişilik oluşur. Her kulun yürek ambarına nakşedilen merhamet hasatı kişiliğini zengin etmek için yeterlidir. Peyderpeyi dağıtılan musibetlerden hasıl olan nasip vergisinden zaafiyet oluşturmadan çıkabilmek kişilik meselesidir. Kulun rabbine iltica etmesidir. En güvenli limandan doğru istikamete vakur bir halde seyahat etmesidir ki vuslat vasıl olsun. Ruh bedende alev alırsa cehennem kıyama çekilir. Çekilir azap perdeleri gecenin karanlığından. Bir bir eklenir takvim yaprakları hayat sahnesine. Yeniden başlar serüven. Kalabalık orduların hınca hınç doldurduğu meydanlar hazırdır savaşa. İki tarafta da aynı kişiler, aynı bedenler ve ruhlar. İyiliğin ve kötülüğün savaşı bu. Bir yanda vesveselerin kırdığı kalemden çıkan kelamla hemhal olan zahiri çokluk, diğer tarafta gücünü bilekten değil çektiği tesbihatın kudretinden alan gerçek üstü tokluk. Muharebe sonunda akan kan kan değil, ölen can can değil. İyilik bağışıklık yapmadıkça bu kan bu tende can olamaz. İyilikle uyanmış uyumuş iyilere selam olsun.