Yıllardır futbolun içindeyim,belki her maçı takip edemiyorum ama izlemeye değer maçları da asla kaçırmam. Ama son iki senedir memleket takımlarının içinde bulundukları durum ve izlettikleri oyun işkencenin farklı bir boyutu. Bir Adanalı futbolsever olarak Adana takımlarının halini derinden üzülerek takip ediyorum.Maddi imkansızlıkların yarattığı umutsuzluk genç futbolcuların da üzerine kabus gibi çökmüş,bedenleri sahada fakat ne ruh kalmış ne de heves…Artık sahada futbol adına pek bir şey yok,yalnızca bu hafta kaç gol yeneceği konuşuluyor maçlardan önce.
Daha birkaç yıl önce Avrupa’ ya kadar uzanan macerası ve şaşalı kadrosu ile tribünleri dolduran mavi şimşekler, Adana Demirspor ve bir zamanlar Süper Lig devlerine kök söktüren,Türk futboluna efsane isimler kazandırmış Toros Kaplanları ,Adanaspor’un geçirmekte olduğu aciz evre kendi taraftarlarını da kahrediyor. Futboldan anlayaman, ayağına hiç top değmemiş başkan ve yöneticilerin, sanal bahis ve para şehvetinin ve yetersiz gelirlerin altında ezilen şehrin takımları bir bir kepenk kapatırken sıranın bizim memleketin takımlarına da geleceğini adımız gibi biliyorduk ve öyle de oldu.
Ve şimdi ezeli iki kulübüne sahip çıkamayan koca şehrin profesyonel liglerden bir tane bile takımı kalmayacak yakında.Yeni nesil bilmez ama bizler 10 gün öncesinden heyecandan yerimizde duramazdık babamızın elinden tutup Adana 5 Ocak Stad’ına gidene kadar. Tezahüratlar eşliğinde birisi rakip kaleyi abluka altına alır, şimşekler çaktırır, gol olur yağarken diğeri ise kaplan misali avını köşeye sıkıştırır 90 dakika boyunca darmadağın ederdi…Stadyumlar değişti,modernize edildi,formalar da o biçim; gelin görün ki şimdi içleri bomboş.Ne izleyende eski tat ne de oynayanda aynı heves…
Bu utanç tablosuna daha ne kadar katlanabiliriz bilemiyorum fakat bir mucize olmayacağı kesin,küllerinizden yeniden doğabilirsiniz ama ya küller büsbütün soğursa…