Milletçe kafayı yedik mi, ciddi ciddi düşünmeye başladım. Sosyal medyada sulayıp büyüttüğümüz kin,nefret ve şiddet artık sokağa dökülmeye başladı.Trafikte akıl almaz manevralar ile makas atanlar, madde alıp gözlerini pörtletmiş, zombiye dönmüş gençler, içinde öfkeyi zavallı bir kediden çıkaranlar,mahallelerde kazma kürekle sülale savaşına çıkanları izlerken içim ürperdi.Bir de bu eylemleri kameraya alıp yüzlerce takipçisine ulaştırmak için yüz takla atanlar var…Üşüttük mü yoksa eskiden de mi böyleydik?
Devir, teknoloji, zamane gençleri diye başlarsak bu benzer filmleri evirip çevirip izleyeceğiz gibi geliyor bana. Ama problemin başlangıç kısmındaki noksanları kimse ne düşünmek ne de hatırlama gereği hissediyor.Çünkü işimize gelmiyor.İlkokul sıralarında on numara beş yıldız olan tüm güzel hikayeler,ergenliğe geçiş yapıldığından itibaren çoğu evlerde kabusa dönüşüyor.Derslerini tamamen bırakmış,sorumsuz ve bencil bir birey olup çıkıveriyorlar.Evde oyuncaklarla,okulda ve sokakta arkadaşlarla güzel zaman geçiren küçük bedenler ,daha önemlisi gülen yüzler,bir anda ciddileşen,mutsuz ve makineleşmiş robot bedenlere dönüşüyor.
Maalesef, günün her saatinde her dakikasında maruz kalınan bu dijital çöplüğün bir arıtma sistemi yok. Çoğu insanda mutsuzluğun dozu,kin ve nefret olanca hızıyla artıyor.
Kurtarıcı olarak gördüğümüz psikologlar, psikiyatristler ya da kolluk kuvvetleri de bir yere kadar.
Konuşulmayan, sohbet edilmeyen evlerde tablo daha da vahim. Aylarca çocuklarıyla iki cümle kurmayanlar var.Bir çocuğunun ihtiyacının harçlık,giyim kuşam gibi sadece somut göstergelerle karşılanacağını düşünen ebeveynlerin çoğu şu an psikolog kapılarında.Çocuklarınızla konuşun,sohbet edin.Onların ihtiyacı olduğu sevgiyi,maneviyatı eksiksiz verin ki bu noksanlığı internette,sokakta yahut başka ortamlarda aramasınlar.İyi bir gençlik iyi bir gelecektir,unutmayın!