Yargının ve hukukun adaleti sağlamada eksik kaldığı yerlerde sosyal medya gücünü de arkasına alan vatandaşlarımız nasıl da zalimlerin üzerine yürüyor.Bazı olaylar vardır ki azılı suçlular için sıradan bilinir,çünkü onlar için can almak yemek yemek ya da bir şeyler içmek kadar basite indirgenmiş bir eylemdir,fakat bu sefer farklı… Her çevirdiğimiz sayfada Ahmet’in o sevimli,masum yüzünü,ailesiyle sevimli hallerini gördükçe Minguzzi davası artık toplumumuz için bir onur savaşına döndü.
Aslında buna benzer pek fazla olay tecrübe etti bu toplum.Ne kadınlar,çocuklar günahsız yere cellatlarının elinde yok olup gitti.Maalesef koruyamadık,ne adaletin gücü yetti ne de bizlerin.Kimi şizofrenmiş,kiminin akıl sağlığı yerinde değilmiş,sorunları varmış ,bir varmış bir yokmuş…Düşünün bir metro istasyonu,daha biraz önce defalarca bıçağı sapladığı yaşıtı,günahsız bir çocuk kanlar içerisinde hastane odasında yaşam savaşı verirken,dört kafadar ellerinde telefon,cinayeti nasıl gaddarca işlediklerini birbirlerine sırıtarak anlatıyor,bu ülkenin adaleti ile insanı ile dalga geçiyor.Bu vicdansızlığın ve vahşetten keyif alan özgüveni destekleyen ve koruyan kirli eller bu kez sert kayaya çarptı.Bu dava artık ailenin değil,hepimizin Türk milletinin davası artık.
Belki onlar için Ahmet sıradan bir kurban olacaktı,birkaç ay ağlanırdı,sonra unutulurdu ama olmadı,planları tutmadı.7’den 70’e her vicdan sahibi vatandaş kahroldu ve bir şeyler yapmak istedi,Sedat Peker avukatı ile duruma müdahil oldu,nice ünlüler duruşma gününü sabırsızlıkla bekledi.
Biliyoruz ki bu topraklarda acılar unutuldukça suçlar yinelenecek,hiçbir şey olmamış gibi yaşayamayız,eğer unutursak ,sıradaki kurban çok ta uzakta olmaz.Her yeni acının eski acıları da unutturmayacağının da bilincindeyiz.
Katillere istedikleri kadar deli raporu aldırmaya çalışsınlar,ama Ahmet Minguzzi davası artık bu ülkeye mal olmuş bir onur mücadelesidir.Ne unuturuz,ne de unuttururuz!