Üniversite’ye yeni başlamıştı. Ekonomik durumu iyi değildi.Ailesi yeteri kadar para gönderemiyordu. Mühendislik okuyordu.Çarşıda bir lokantaya girdi;- “Az kuru alabilir miyim? “ dedi.- Lokantacı hali anladı.Ağzına kadar dolu bir tabak kuru, bir de pilav getirdi.Para ise, sadece az kuru parası aldı.Öğrenci her gün “az” dedi; lokantacı çoook verdi.Yıllar geçti, okul bitti.Yıllar daha da geçti.Öğrenci zengin bir mühendis oldu.Aklına “az kuru” geldi. Atladı okuduğu şehre gitti.Çarşıda lokantanın olduğu yere gitti.Baktı ki lokanta yok.Hemen esnafa sordu:- “Buradaki lokanta nerede, sahibi nerede? “Esnaf,- Lokanta kapandı, amca da az aşağıda oturuyor.Tarif ettiler. gitti evi buldu.Kapıyı çaldı.Amca kapıyı açtı.-” Buyurun dedi”- Amca ben yıllar evvel burada okudum.Hep az istedim,sen çook verdin.Amca öğrenciyi hatırlamadı.O her öğrenciye öyle yapardı.- “Hatırlamadım oğlum, yıllar oldu.” dedi.Öğrenci – “Burada oturuyorsun galiba, ev senin mi amca dedi?”Amca,- “Yok oğlum kiradayiz, hanımla ben idare ediyoruz.” dedi.Öğrenci – Peki dedi. Gitti ev sahibini buldu.Evi satın alıp amcaya verdi. Üstüne hatırı sayılır bir paket para da bıraktı.Amca,- Aman oğlum ne yaptın? Ne gerek vardı? dedi.Öğrenci;- Amca, senin az kurun olmasaydı ben aç yatar, aç kalkardım.İhtimalle okulu bile bitiremezdim.Şimdi öyle zenginim ki!İnan benim sana verdiğim, senin bana verdiğinden daha değersiz.Sen hakkını helal et o bana yeter.Sarıldılar, ağladılar.Ahh insanlık.İşte Rabbim dilerse az kuruya bir ev ikram eder.İnsan kalanlara sonsuz saygıyla….